Ruim 930.000 plaatjes zegt Pixabay op de plank te hebben. Negenhonderddertigduizend! Zie daar maar eens die ene foto uit te pikken die je blog nét dat tikje extra geeft.
‘Jolenta, je schrijft geweldig, maar op de plaatjes op je blog knap ik een beetje af.’
Au. Dat zijn niet de boodschappen die je in je mailbox wilt vinden. Maar hij kwam wél. En de schrijver had nog gelijk ook.
Eerlijk gezegd ben ik van de oude school. En die zegt: het gaat om de inhoud. Gek eigenlijk, dat ik me op mijn eerste website door die gedachte liet leiden. In mijn jaren bij de krant kon ik weliswaar met goed fatsoen volhouden dat het vooral om de letters ging, maar mijn latere werk als bladenmaker heeft me toch echt beter geleerd. Namelijk dat de verpakking er wel degelijk toe doet. De vorm die je voor je verhaal kiest, maar ook de manier waarop je het aankleedt met beeld. Een cadeau krijgen is immers nóg leuker als het met zorg in mooi papier is gewikkeld.
Afijn, ik had inderdaad reden genoeg om de boel eens flink op te schudden, hier om mijn website. Want zeg nou zelf: hoe heb ik ooit kunnen denken dat dit plaatje jou zou uitnodigen om mijn blog over verleidelijke invalshoeken te gaan lezen?
Mhoewhahaha!
Het punt is natuurlijk: ik dacht helemaal niet na. Ik deed maar wat. Ik had een blog (letters!) uitgepoept en nu moest er nog even snel een plaatje bij. Zodat ik daarna op de publiceer-knop kon drukken en de wereld aan mijn voeten zou liggen (lees: de opdrachten zouden binnenstromen) vanwege alle slimmigheden die ik in dat blog verkondigde.
Yep. Duidelijk gevalletje bedrijfsblindheid. Ik zeg het zelf maar, voordat jij het doet.
En dat bij mij. Degene die altijd tegen al zijn klanten roept: goed dat je er een buitenstaander bij haalt. Een extra paar ogen. Een frisse blik.
Nou, die frisse blik kwam tot mij via de mail. En zette me, terecht, aan het werk.
Nou was ik in die tijd net bezig om mijn website van een bijdetijdse lay-out te voorzien, dus dat kwam mooi uit. Ik zette eens op een rijtje wat ik wilde.
- Een heldere en professionele uitstraling zonder zoete frivoliteiten, maar met een snufje stoer.
- Groenig blauw – petrol – als belangrijkste steunkleur: vriendelijk, bescheiden, niet te doorsnee, en toch stevig.
- Foto’s die een blog kunnen ‘dragen’ – uitnodigend, intrigerend, waar het kan met een tikje humor, liefst met een rafelrandje.
- Een kopletter die mijn teksten rechtstreeks verbindt aan mijn vak: een typletter.
- Steunbeeld dat klopt met wat ik doe. Tekstballonnen, wist ik al snel.
Het resultaat is de website die je nu bezoekt. Ik ben er blij mee. Jij hopelijk ook.
Mijn tip: ga je beeld kiezen voor je website, maak dan een plan de campagne. Houd de uitgangspunten van je site in je achterhoofd.
Ik ben begonnen met bedenken wat ik niét wilde.
- Zelfgemaakte foto’s. Ik kan best een beetje leuk fotograferen hoor, maar ik blijf een amateur. Bovendien: om ook op de lange termijn verder te komen dan het geijkte plaatje, zou ik complete shoots moeten organiseren. Daar heb ik geen tijd voor. Geen zin in ook. Doe mij maar een toetsenbord onder mijn vingers.
- Beeld waarop ik zelf centraal sta. Goed voor je branding, zeggen sommigen. Maar in dit opzicht blijf ik liever old skool. Het gaat niet om mij. Het gaat om wat ik te vertellen heb. En als ik de reacties op mijn blogs mag geloven, klinkt daar al aardig wat Jolenta in door. Daar hoeft heus mijn hoofd niet bij.
- Zelfgefabriceerde plaatjes waarop de titel van je blog er nog eens uitknalt. Je ziet het veel op Amerikaanse blogs. Ik vind het niet mooi. Je schotelt de lezer twee keer dezelfde tekst voor. Zit niemand op te wachten, lijkt me. Het is wel gemakkelijk in je marketing, trouwens. Hoef je geen aparte toestanden meer in elkaar te knutselen voor de promotie van je blogs op sociale media. Maar toch: ik houd mijn site liever vrij van zulke smetten. En ik vermoed dat mijn bezoekers dat op prijs stellen.
- Beeld van professionele fotografen. Ook daarvoor moet je shoots houden. Heel veel, want bloggen stopt nooit. Dat wordt me simpelweg te duur. Zo’n fotograaf wil tenslotte, net als ik, een eerlijke prijs voor zijn werk.
- Betaald stockbeeld. Kan. Sterker nog: ik zou het doen, als het aanbod van gratis stockbeeld inmiddels niet zo waanzinnig groot was. Ruim 930.000 plaatjes alleen al op Pixabay, weet je nog? En zo zijn er nóg tig sites die gratis – en rechtenvrij! – beeld aanbieden. Dat kan niet allemaal bagger zijn hè. Integendeel. Er zitten fantastische dingen tussen.
Nou, dat was dus duidelijk.
En dan komt het erop aan: vind het juiste plaatje. Maar hoe?
Mijn foto’s moeten voldoen aan een paar voorwaarden. Ze moeten uitnodigend zijn, intrigerend, optimistisch, een beetje tongue in cheek, en liefst een rafelrandje hebben. Verder moet de kleur van mijn huisstijl er altijd op de een of andere manier in terugkomen. Het mag iets blauwer, het mag iets groener, het mag iets grijzer. Maar ik wil ‘m terugzien, die kleur. De inhoudelijk perfecte foto die in rood, geel en oranje van de pagina afknalt, komt er bij mij niet in. Wil ik ‘m per se hebben, dan breng ik ‘m terug naar zwart-wit en voorzie ik ‘m van een petrol filter.
Ik sta erop dat mijn foto’s focus hebben.
Ze moeten je uitnodigen om mijn verhaal te lezen. Ze moeten dat verhaal ondersteunen. Maar ze mogen geen verhaal op zich zijn.
Wat ik daarmee bedoel? Ik laat het je zien aan de hand van mijn vorige blog. Daarin schreef ik:
Teksten zijn net zeehondjes. Laat ze leven. Knuppel je verhalen alsjeblieft niet dood.
Als mijn blog niet al zo’n prikkelende kop had gehad, mét passende foto, had ik er misschien wel zeehondjes bij gezocht. En dan was ik als volgt te werk gegaan.
Mijn fotokeuze is een zeef. Ik zoek van grof naar fijn. Net zo lang tot ik het juiste beeld te pakken heb. Het beeld met de juiste uitstraling. En met focus.
Zoeken op Pixabay doe ik altijd in het Engels. Het levert de meeste zoekresultaten op. In dit geval brengt seal me op negen pagina’s beeld. Maar daar zitten ook illustraties bij. Die wil ik niet. Ik beperk mijn keuze dus tot foto’s. Vervolgens tot liggende foto’s, want met staand beeld kan ik op mijn website niks. Ik houd nu zes pagina’s over, en ga scrollen.
Zeehondjes!
Dacht het niet. Het zijn er te veel. Wat doen ze daar? Slapen ze of zijn ze dood? Hoe lang liggen ze daar al? Komt er nog iemand om ze te redden?
Afijn, je snapt: deze foto laat weliswaar zeehondjes zien, maar roept zoveel vragen op dat je er vanzelf een heel verhaal bij gaat bedenken. Dat leidt af van mijn verhaal. We moeten verder inzoomen.
Deze dan?
Mwah. Zelfde laken een pak eigenlijk. Ze zien er wel tevreden uit, deze zeehondjes. Ik denk dat het een moeder is met haar kinderen. En is dat pa, daar op de achtergrond? Vormen ze eigenlijk gezinnetjes, zeehonden? Of doen ze het met Jan en alleman?
Te veel vragen. Te veel afleiding. Bovendien: ik zie geen blauw of groen. En een filter kan altijd nog. Eerst op zoek naar iets beters.
Zeehondjes in het groen! Yes!
Yes? Niks ervan. Grappig plaatje hoor, dit, maar het is een beetje een toevalsfoto. Er zit niet echt eh… compositie in. Ik had ‘m zelf kunnen schieten, in het dolfinarium. En zoals ik zei: als het op fotograferen aankomt, ben ik een amateur. Hier doen we het niet voor. We gaan op zoek naar één zeehond. Dan is er vanzelf meer focus.
Eén zeehond, tegen een blauwe achtergrond. Is dit ‘m dan?
Nope. Hij heeft een strikje om! Hij moet kunstjes doen! Het is een circusdier! Kan dit wel een happy zeehond zijn, of is dit bijna net zo erg als doodknuppelen? En als ik vind dat dit door de beugel kan, weet ik dan zeker dat de bezoekers van mijn website het daarmee eens zijn?
Tadááá! Ineens zie ‘m, de ultieme zeehondjesfoto voor mijn website. Vrolijk, uitnodigend, intrigerend, een beetje ondeugend, dicht op de lens én in de juiste kleur. Hoewel? Is dat groen niet wat te fel? Moet ik daar niet wat petrol overheen kwasten?
Nah. Te veel. Die ondeugende foto is meteen weer braaf. Ik ga voor de groene, ietsiepietsie gefilterd. Je ziet ‘m bovenaan deze pagina. In volle glorie.
Trouwens: zo’n zoektocht naar het juiste beeld kost best wat tijd. Misschien wil je er niet bij elke blog zo uitgebreid voor gaan zitten.
Wil je tijd besparen? Leg een beeldbank aan.
Als ik even koffie drink in de zon, of soortgelijk ontspannends doe, zit ik vaak een beetje rond te kijken op internet. Kom ik daar rechtenvrij beeld tegen dat precies goed is voor mijn website, dan bewaar ik dat in een aparte map. Inmiddels telt die honderden foto’s. Meestal ligt het beeld bij mijn blogs zo voor het grijpen.
Zin in meer tips voor goede content?
